Podróż W kilka lat dookoła... Cz.I: W drodze

Relacja z pobytu w Istambule jeszcze nie jest gotowa, ale chcąc zaspokoić choć trochę Waszą ciekawość zamieściliśmy trochę fotek z Turcji

Pociągiem z naszą weteranką wojenną dojechaliśmy do Bukaresztu punktualnie. Rozstaliśmy się w bardzo miłej atmosferze. Ona do nas po rumuńsku, my do niej po polsku i... trzeba było zacząć myśleć dalej...co tu zrobić, bo transport w stronę granicy bułgarskiej nam uciekł...

Opcji było kilka, ale... stojąc przy kasie na dworcu kolejowym w Bukareszcie spotkaliśmy Tomka, którego jak się wcześniej okazało widzieliśmy wraz z dwójką znajomych z Polski, widzieliśmy w Suczawie - zdradził ich plecak Alpinusa. Pogadaliśmy chwilkę, wymieniliśmy się praktycznymi informacjami, które udało nam się już zebrać i rozeszliśmy się w swoje strony - my poszliśmy na rumuńskiego kebaba, a oni kombinowali z autobusem do Stambułu.

Koniec końców się spotkaliśmy jeszcze raz, po tym jak to chłopaki kupiły bilet do nieznanego jeszcze nikomu kurortu rumuńskiego jakim jest Panjura! Tu UWAGA, bo historia jest zacna. Jak się okazało w Rumunii na dworcu można spać tylko wtedy, jak ma się bilet kolejowy. Ani my, ani oni go nie mieliśmy, a noc chcieliśmy przetrwać na glebie dworca i tak się też stało. Jednak wcześniej trzeba było się zaopatrzyć w bilet za 2,5 leje (około 2 zł) właśnie do Pajury, która jest pierwszą stacją kolejową za Bukaresztem. Tym samym mieliśmy formalnie bilet na 8:06 rano dnia następnego i mogliśmy kimać na dworcu, ale jakież było zdziwienie kasjerki jak dwie grupy obcokrajowców wlicznie po 3 osoby, kupują bilety do Pajury... ten widok był bezcenny :)

Rano dnia następnego o godzinie 9:30 podnieśliśmy głowy... ogarnęliśmy się trochę, szybkie zakupy i w miasto. Bukareszt jest po prostu brzydki, ale ma urok. Jak się okazało zagłębiając się w mniejsze uliczki, potencjał tego miasta jest ogromny, tylko potrzeba czasu i pieniędzy... które już płyną z Brukselii. Na razie miasto jest zniszczone i zaniedbane, ale widać, że powoli jest już odnawiane i za kilka lat może stać się prawdziwą perełką. Trzeba będzie to sprawdzić! Najciekawsza była chyba cerkiew św. Mikołaja, która jest akurat w renowacji i całe jej wnętrze wypełnione jest rusztowaniami. Te dziwne konstrukcje z drewnianych desek nadawały wnętrzu niesamowitego, tajemniczego klimatu - przestrzeń idealna na "wierszaliński spektakl".

Cóż... po kilku godzinach, udaliśmy się na dworzec Toros i po około 13 h jazdy autobusem z Tomkiem, Jaśkiem i Pawłem wylądowaliśmy w Istambule.Tam z chłopakami się rozstaliśmy, bo oni gnali w stronę gór (o czym więcej przeczytacie na ich blogu). My zaś wsiedliśmy do samochodu Ibrahima - prawdziwego Turka, u którego gościliśmy przez prawie cztery dni, ale o tym już później...

W Istambule wylądowaliśmy około 4 rano. Przywitać miał nas Ibrahim, u którego mieliśmy się zatrzymać przez najbliższe 4 dni, ale przywitał nas śpiew muezina. Wrażenie było tym większe, że były to pierwsze nasze chwile w kraju muzułmańskim. Zupełnie wyludnione miasto o wschodzie słońca i nagle słychać nawoływanie do modlitwy - aż dreszcze nam przeszły po plecach.

Po jakimś czasie zjawił się też Ibrahim no i przyszedł czas pożegnania z chłopakami - towarzyszami naszej „nędznej wegetacji”, czyli z Tomkiem Jaśkiem i Pawłem. Trzymajcie się chłopaki, kiedyś jeszcze pojedziemy razem do Pajury :)

Pierwszy dzień w Istambule spędziliśmy z Ibrahimem, który chciał nam pokazać Istambuł nieznany turystom. I faktycznie, na swojej drodze tego dnia nie spotkaliśmy turystów z aparatami, których na starym mieście jest więcej niż Turków. Po śniadaniu w azjatyckiej części miasta, nasz ulubiony przewodnik poprowadził nas krętymi uliczkami nad Bosfor. Mieliśmy też szansę popatrzeć na Istambuł z góry - widok zapierający dech w piersiach. Miasto położone jest na siedmiu wzgórzach, jak wyjaśnił nam Ibrahim, a wzgórza te, są gęsto usiane budynkami. Jazda samochodem po mieście z Ibrahimem to czyste szaleństwo, panuje tu już azjatycka zasada ruchu drogowego: kto większy, ten ma pierwszeństwo, oczywiście pieszy znajduje się na samym końcu tej hierarchii.

Pierwszy dzień w Istambule minął nam zaskakująco szybko, wszystkie miejsce, w które zaprowadził nas Ibrahim wywarły na nas ogromne wrażenie, a wielkość miasta i jego kulturowa różnorodność są oszałamiające.

Drugiego dnia już klasyczna marszruta typowo turystyczna jednak z tą różnicą, że pierwszy z meczetów do których weszliśmy był zupełnie pusty i na uboczu. Byliśmy tylko my i meczet. Cisza spokój, chłód i niesamowicie miękki dywan na całej podłodze świątyni. Żaden z kolejnych meczetów, w których byliśmy już nie miał tego klimatu…

Kolejne kroki skierowaliśmy w stronę Hagia Sofia i Błękitnego Meczetu… i aż smutek nas ogarnął, jak turyści  deformują atmosferę tych miejsc. Dramat. W Błękitnym Meczecie gwar jak na targu, mimo tabliczek proszących o zachowanie milczenia w świątyni. Po raz kolejny przekonujemy się o tym, że największe atrakcje turystyczne lepiej omijać szerokim łukiem, albo wybrać się tam bardzo wcześnie rano, gdy nie ma jeszcze tłumów. Poza tym w środku dnia jest taki upał, że momentalnie czujemy się zmęczeni. Ratunkiem są meczety. Dlaczego? Do meczetu wchodzi się boso, a przed wejściem należy obmyć stopy w wodzie. Dla nas ten obowiązek jest jednocześnie przyjemnością i przynosi orzeźwienie.

Mimo, iż Hagia Sofia, wcześniej świątynia chrześcijańska, przerobiona na meczet dla nas zupełnie nie umywała się do zwykłych meczetów, w których nie było ludzi. Pewnie jakby wejść do niej w czasie, gdy byłoby pusto, to byłoby co innego, jednak tak normalnie bardziej nas zniechęciła niż zachęciła do siebie.

Nie ma co pisać o odwiedzanych miejscach, bo to możecie sobie znaleźć w przewodnikach, ale kilka uwag, które nam się nasunęły bardzo szybko będąc w Turcji po raz pierwszy:

Flagi tureckie i ciągłe podkreślanie jedności kraju.

Mieliśmy i w sumie ciągle je mamy, bo jeszcze jesteśmy w Turcji jesteśmy, iż mieszkańcy tego kraju mają jakiś kompleks lub obawę przed utratą suwerenności. Prawdą jest, iż Turcja ma niestabilną sytuację z kilkoma swoimi sąsiadami. Delikatnie badaliśmy kilka razy ten temat pytając Ibrahima o różne kwestie polityczne np. sprawa Cypru, Kurdów i PKK. Oczywiście odpowiedzi były mniej więcej takie, jak się spodziewaliśmy – wina jest po stronie Grecji, Kurdów etc. ale jakoś dziwnie Turcy nie pamiętają, że Stambuł nie zawsze był Stambułem na przykład. Ormiańskie zagłady też uciekły z pamięci Turkom, ale jednak pamiętają, że to polski król zatrzymał marsz Imperium Ottomańskiego na zachód.

This word comes from… Turkish
Kto oglądał “Moje wielkie greckie wesele”, szybko zrozumie co mam na myśli. Turcy bardzo często podkreślają fakt, że coś pochodzi z Turcji. Przykładem może być jogurt – wszyscy się zarzekają, że to Turcy go wymyślili, a nie Grecy. Tak samo jest z raki, czyli czymś na kształt wódki. Podobnie z różnymi słowami i w ogóle są bardzo zdziwieni, dlaczego my się nie uczymy tureckiego. Włada nim przecież ponad 80 mln ludzi.
A raz walnąłem gafę okropną… jesteśmy sobie w sklepie z różnymi suszonymi owocami i sprzedawca mówi, że jakiś tam owoc można kupić tylko w Turcji, na co go zapytałem, czy to na pewno jest tradycyjny dla GRECJI owoc? Na co ten urażony naprostował czteroma rękami na raz, że nie tradycyjny dla Grecji, a dla TURCJI!! :) Hmm...

Piłka nożna
Obecnym mistrzem Turcji jest Besiktas Stambuł. Jednak w samym Stambule pierwszoligowych klubów jest aż 3 – Besiktas, Galatasaray i Fenerbace.  Po zdobyciu mistrzostwa przez któryś z nich nad ulicami miasta lub  poszczególnych dzielnic rozwieszane są flagi w barwach zwycięskiego klubu. Teraz prawie cały Stambuł jest biało-czarny, bo to barwy Besiktasu. Jednak niektóre części miasta są przypisane tylko do jednego klubu i tam flagi wiszą dwie – ta, która niżej zawieszona ta ważniejsza, bo ją widać z ulicy patrząc wprost do góry. Ogólnie rzecz biorąc wygląda to bardzo sympatycznie tak z zewnątrz, ale Turcy podobno są bardzo „gorącymi” fanami klubów piłkarskich i wiernie bronią swoich klubów, stąd czasem zdarzają się wypadki śmiertelne czy to na stadionach czy na ulicach Stambułu.

Dwa kontynenty.
Zupełnie nie zdawałem sobie sprawy z faktu, iż  tak bardzo można poczuć przenikanie się dwóch kontynentów w Stambule.  Tak naprawdę jest on jedynym miastem na świecie, które leży na dwóch kontynentach i to czyni go niesamowitym. Oczywiście Stambuł to nie New Dehli czy Bangkok, ale dla kogoś, kto Azje zna dobrze, bardzo łatwym jest wyłapanie pewnych cech charakterystycznych dla tego kontynentu. Co ciekawe te cechy nie są silnie podkreślane, ale to właśnie dlatego, iż Stambuł jest na zachodzie Azji.
Unia Europejska
Jakiego Turka by nie zapytać na temat Unii Europejskiej dyskusji nie ma końca. Nawet nie zdajecie sobie sprawy, jak wiele kwestii Turcy już rozwiązali.  Choćby głupi przykład tablic rejestracyjnych, którym brakuje tylko kilka złotych gwiazdek, i w pełni przypominałyby unijne. Turcy bardzo chcą wejść do UE, jednak takie kwestie jak wspólna granica z Syrią, Irakiem czy Iranem, albo spór z Grecją o Cypr, czy choćby banalny w swojej istocie fakt, iż tylko 3% Turcji leży na kontynencie europejskim, delikatnie dyskwalifikują ten kraj do tej pory. Jednak kwestią zasadniczą moim mniemaniu są pieniądze, które musiałby przeznaczyć Bruksela na wyrównanie różnić pomiędzy Europą a wschodnią Turcją.

To tyle naszych pierwszych spostrzeżeń z Istambułu i Turcji. Obecnie jesteśmy w Kapadocji, z której relacja pojawi się niebawem...

Z Istambułu wyjechaliśmy wcześnie rano. Ibrahim wyrzucił nas w okolicy mostu na Bosforze, aby łatwiej nam było wydostać się z miasta w stronę Ankary. Dziwił się przy tym strasznie, że do Kapadocji chcemy jechać właśnie stopem, a nie autobusem, którym tę trasę przejechalibyśmy szybciej i wygodniej, ale… nie byłoby tej zabawy, jaką mieliśmy podczas 900 km drogi do Goreme w Kapadocji.

Pierwszego stopa łapaliśmy dość długo, bo samochody poginały około 100-150 km/h i nikomu nie chciało się za bardzo zwalniać. Poważnie zacząłem się zastanawiać, czy nie jest faktycznie tak, jak mówią Turcy – u nas stopem nikt nie jeździ. Do czasu – w końcu zatrzymał się pierwszy samochód i wtedy pomyślałem sobie. Może i Turcy nie jeżdżą, ale my jesteśmy Polakami! Kto jak nie my ;-)

Pierwszy samochód podrzucił nas w niezbyt daleko, ale w trochę wygodniejsze miejsce. Po jakimś czasie złapaliśmy drugi samochód, który jechał jakieś 30 km za Istambuł, ale stwierdziliśmy, że zmieniamy taktykę – łapiemy stopa na stacji benzynowej. I to był strzał w dziesiątkę. Marta szybko złapała jeden samochód – kolejne 30 km i w końcu na następnej stacji benzynowej złapaliśmy stopa do samej Ankary! Było pysznie - plan minimum wykonany. Dojechać do Ankary.  

W Ankarze byliśmy w okolicy 13. Facet na migi przekazał nam, że podwiezie nas na wylotówkę do Aksaraj, skąd łatwiej nam będzie złapać stopa,. Wcześniej jednak zaliczyliśmy z nim ogrooooomny szrot starych i porozbijanych samochodów. Słuchajcie, czegoś takiego w życiu nie widzieliśmy. Tysiące samochodów poukładanych w zgrabne kostki, przypominające osiedle i bloki. Samochody i części były wszędzie. Nawet na dachach budynków, które znajdowały się na złomowisku. Żałujemy tylko bardzo, że nasze aparaty były w bagażniku, bo widok był po prostu przedni.

Zanim się rozstaliśmy z naszym kierowcą, zostawił nam numer telefonu komórkowego do siebie, tak w razie czego. Ale tak, on ni w ząb w żadnym innym języku niż turecki, my ni w ząb po turecku. Ale miło z jego strony. Aaa, będąc już przy telefonach komórkowych… ten kierowca przez całą drogą odbierał telefony, a miał ich aż 4. Wszystkie dzwoniły, on tylko żonglował nimi podczas jazdy, prawie non-stop z kimś rozmawiając. Zastanawialiśmy się, co sprawia, że potrzebuje 4 telefonów… mamy swoje typy, ale ciekawi jesteśmy też Waszych propozycji. Piszcie w komentarzach – zobaczymy czy myślimy podobnie ;-) Dla najciekawszej propozycji przewidziana niespodzianka :)

Lecimy dalej… a właściwie to stoimy dalej, bo  zatrzymywały nam się same autobusy i taksówki. Robił się straszny rozgardiasz. Nikt nie wiedział o co chodzi. Nawet policja wyraziła zainteresowani tym wszystkim, ale w końcu udało się. Zatrzymał się biznesmen budujący bloki w Ankarze. Fajnie :) Ale ciekawsze było to, iż ma on brata, który zajmuje się tym samym w Teheranie. Dał nam jego numer i powiedział, że jak tylko będziemy mieć jakiś problem w Iranie, mamy natychmiast do niego dzwonić. Pomorze nam od ręki. Kurcze, to jest właśnie najfajniejsze w jeżdżeniu autostopem. Poznaje się tylu ludzi i w luźniej rozmowie wychodzą ciekawe tematy.

Architekt wywiózł nas z Ankary i wysadził przy głównej drodze do Kapadocji. Stwierdziliśmy jednak, że trzeba coś zjeść i ruszyliśmy w stronę marketu. Zakupy, obiad na schodach sklepu, pogawędka z Turkiem po niemiecku i jazda dalej. Trzeba nam dojechać do Kapadocji, jak już jesteśmy w Ankarze i mamy pół dnia.

Wychodzimy więc na drogę, zrzycamymy z siebie plecaki i wyciągamy kciuki. Czekać długo nie musieliśmy, bo bardzo szybko zainteresowała się nami policja, a dokładniej jeden z policjantów. Zapytał o co chodzi i co tutaj robimy. Odpowiedzieliśmy, że łapiemy stopa do Aksaray. Aksaray mówicie – rozglądnął się i zamachał na tira, który właśnie wyjeżdżał ze stacji benzynowej. Tir, gdyby mógł to stanąłby w miejscu na widok policjanta. Chłopaki nim jadące zaraz otworzyły drzwi. Zrozumieliśmy z konwersacji między policjantem a nimi tylko słowo Aksaray i gest policjanta – no idźcie, oni jadą do Aksaray – zatrzymałem Wam stopa :) I tak też staliśmy się pasażerami tira, którym poginaliśmy ponad 300 km do Aksaray.

Chłopaki w TIRze oczywiście tylko po turecku. Nasz turecki przez te 6 godzin był na podobnym poziomie, jak rano, więc znów było wesoło. TIR wlókł się makabrycznie, bo był bardzo obciążony, ale można się było zdrzemnąć. Jadąc więc tempem średnio 40 km/h  dotarliśmy koło 18 na krzyżówkę drogi jadącej w stronę Goreme. Tam zakupiliśmy na stacji benzynowej 0,6l benzynki do naszego palnika, bo czuliśmy już z daleka, że dziś przyszedł czas na spanie pod chmurką. Byliśmy około 100 km od Goreme i robiło się już ciemno. Zaczęliśmy więc wychodzić z miasta, aby znaleźć jakieś odludne miejsce na nocleg. Nie udało się – złapaliśmy przez przypadek stopa, który zawiózł nas do samego Goreme. Gość nadłożył dla nas 20 km i tym samym plan maksimum został wykonany – przejechaliśmy jednego dnia ponad 900 km z Istambułu do serca Kapadocji – Goreme. Oczywiście nie udałoby się nam to gdyby nie 6 pomocnych kierowców i policjant – dzięki chłopaki! :)

Reasumując… jesteśmy w Goreme, ciemno jak w d… piwnicy i padamy na pysk. Widzimy jakieś formy skalne, dostrzegamy jakieś krzaki. Jest spanie! Po kilku minutach badania terenu znajdujemy nasz nocleg bez pomocy przewodnika LP ;) i zapadamy w twardy sen, aby rano obudziły nas… cdn.

Pierwsze promienie słońca przedzierają się przez krzaki, w których spędzamy noc. Ale to nie słońce nas budzi, a dziwny szum słyszany co jakiś czas. Jesteśmy lekko zdezorientowani – co to jest. Patrzymy w górę i już wszystko jasne. Nad naszymi głowami unosi się sześć balonów...

Fajnie by było przelecieć się takim balonem, ale zdecydowanie nie jest to na naszą kieszeń. Około 110 euro za ponad godzinny lot, to zdecydowanie za dużo. Nic to. Zwijamy noclegownię i szukamy jakiejś mety, a potem mały rekonesans po Goreme.

Kapadocja jest dokładnie taka, jak sobie wyobrażaliśmy. Zupełnie się nią nie zawiedliśmy. Niesamowite tufowe formy, które przed tysiącami lat powstały w wyniku wybuchu wulkanów.  Robi to naprawdę spore wrażenie. Szczególnie po południu, gdy słońce mocnym światłem pada na jasne skały tworząc tym samym ciekawe cienie.

Pierwszy dzień spędzamy bardzo spokojnie. Urządzamy sobie spacer mało komercyjną dolinką z dala od tabunów turystów, którzy przewalają się przez Dolinę Miłości czy też Dolinę Róż. Pod wieczór jesteśmy w Uchisar – małej wiosce, nad którą góruje cytadela, a z niej można obserwować panoramę 360 stopni po okolicy.

Świat jest bardzo mały, a szczególnie gdy jest się daleko od domu. Idąc uliczkami Goreme spotykamy zupełnie przypadkowo Michała (napisał do nas przez Odyssei.com w kwietniu, bo chciał się dołączyć do naszej trasy po Iranie). Michał wraz ze znajomymi przez cały lipiec jeździ po Turcji, a swoją podróż zaczął od pociągu, którym my wracaliśmy w przeddzień naszego wyjazdy z Warszawy i tam też się pierwszy raz spotkaliśmy. Przy okazji obgadaliśmy trochę naszą wspólną trasę po Iranie. Zbiegi okoliczności czynią tę podróż jeszcze bardziej niesamowitą i ten w Goreme nie był ostatni.

Wieczorem idziemy do Michała i jego szóstki znajomych. Tym samym bardzo miło spędzamy wieczór na tarasie ich hostelu siedząc na tureckich poduszkach pod otwartym niebem pełnym gwiazd i zajadając soczystego arbuza.

Kolejne dni poświęcamy na trochę bardziej merytoryczne zagłębienie się w Kapadocję i jej historię. Odwiedzamy muzeum na wolnym powietrzu wpisane na listę Unesco, miejscowość Derinkuyu, gdzie znajduje się podziemne miasto i docieramy do trzeciego największego karawanseraju zachowanego po dziś dzień.

Dla mnie jako osoby kształconej w kierunku turystycznym było to o tyle ważne, iż o karawanserajach uczyłem się na studiach i maglował nas z nich mój promotor dr Alejziak. Karawanseraje można określić jako prymitywne formy dzisiejszych hoteli. Rozlokowane były głównie wzdłuż Jedwabnego Szlaku, którym wędrowali kupcy. Zmęczeni trudem drogi zatrzymywali się w karawanserajach, aby odpocząć, nakarmić wielbłądy, pomodlić się i ruszyć w dalszą drogę. My wybraliśmy taki, który jest zupełnie opuszczony, nie przyjeżdżają tam tabuny turystów i można w ciszy i spokoju poczuć atmosferę dawnych czasów. Nie bez przyczyny używam tych słów, gdyż ten akurat karawanseraj powstał  między 1231 a 1239 rokiem, co czyni go jeszcze bardziej magicznym. Patrząc na zdobienia, majoliki i resztki meczetu można przenieść się oczyma wyobraźni do czasów, gdy był on pełen wielbłądów, różnych towarów i gwaru tworzonego przez kupców do niego przybywających. Niesamowite...

Do Derinkuyu dotarliśmy późno wieczorem, już po zmroku, bo zupełnie nic nie jechało w naszym kierunku. W końcu zatrzymaliśmy ciężarówkę wiozącą kiszonkę i pech chciał, że się nie zmieściłem do kabiny. Jechałem więc pod plandeką na pace – cóż za klimat :)
Dzięki Michałowi i jego znajomym, którzy sprzedali nam dobrą miejscówkę w Derinkuyu zupełnie nie błądziliśmy. Pierwsze nasze kroki skierowaliśmy do parku, gdzie znajduje się pomnik Ataturka,  za nim jest śliczny sześcian trawki otoczony z każdej strony żywopłotem, przez który się przebiliśmy i tam w spokoju spędziliśmy noc. W nocy jednak mieliśmy dwie przygody. W pewnym momencie słyszę, że Alicja robi jakieś wielkie przemeblowania w swoim „posłaniu”. Okazało się, że z drzewa co jakiś czas spadały na nas malutkie kropelki żywicy. Przykryła się więc pokrowcem od plecaka i dalej zasnęła. My z Martą temat olaliśmy i rano czyściliśmy śpiwory, a Marta rozklejała włosy :)

Haaa, ale lepsza przygoda była dwie godziny później. Budzimy się nagle i widzimy, że podchodzi do nas jakiś zwierz. Pierwsze skojarzenie – szczur. Okazało się jednak, że szczur ten ma kolce i brakowało mu jeszcze tylko jabłka, żeby być już na 100% pewnym, że to jeż, a raczej jeż z rodziną :) I jeszcze standardowo o 4:30 przymusowa pobudka - śpiew muezina, ale tym razem puszczony z kasety i na fula, tak że dziw bierze, że nie rozsadziło jeszcze głośników.

Rano, jeszcze zanim zjechały się autokary z turystami, poszliśmy do podziemnego miasta. Powiem krótko – nie powaliło mnie. Fakt, jest to coś oryginalnego, jednak wg mnie nie warte wydania 15 lir tureckich. Po zwiedzaniu i śniadanku staramy się złapać stopa w stronę Kayserii. Nic nie jedzie, a słońce parzy, jest niemiłosierny upał - 38 stopni. Idziemy więc pod drzewko na centralnym placu miasteczka i rozwalamy tam się na karimatach. Stwierdziliśmy, że poczekamy do popołudnia, aż zwiększy się ruch na drodze, bo akurat była to niedziela. Przez te kilka godzin podeszło do nas tyle osób, że już się pogubiliśmy. Byliśmy zdecydowanie atrakcją tego miejsca i bardzo sympatycznie nam się gadało głownie w języku niemieckim ze starszymi dziadkami. Z dzieciakami graliśmy w piłkę, co na koniec naszej bytności zaowocowało m.in. tym, że łapiąc stopa nie mogliśmy się od nich odgonić. Łapaliśmy stopa więc w ponad 10 osób :) W ogóle jeśli chodzi o tureckie dzieci, to mimo, że nie znamy ich języka, a one nie znają żadnego innego poza tureckim, jakoś łatwiej można się z nimi porozumieć niż z dorosłymi.

Dzieci z Derinkuyu nie bardzo rozumiały skąd przybywamy dokąd zmierzamy i w ogóle kim jesteśmy, a były tego bardzo ciekawe. Turyści kojarzyli się tym dzieciom raczej z zatłoczonymi autokarami, z których wysiadali ludzie, zwiedzali podziemne miasto, kupowali pamiątki na pobliskich straganach i z powrotem pakowali się do autokarów, ale chyba rzadko kto zagłębiał się w to senne miasteczko. Byliśmy dla tych dzieciaków taką ciekawostką, tak samo jak one dla nas. Jeden z chłopców, co ciekawe największy łobuz, przyniósł z domu atlas historyczny Turcji na tle Europy i Azji. W ten sposób łatwiej było im zrozumieć skąd do nich przybyliśmy. Chyba udało nam się nawiązać z nimi nić porozumienia i trochę się zakolegować, czego dowodem były ciastka domowej roboty przyniesione w garści przez najmniejszego i najbrudniejszego chłopca. Po drodze kilka ciastek upadło mu na ziemię, ale szybko je pozbierał i poczęstował nas nimi okraszając wszystko najszczerszym na śwecie uśmiechem, nad którym połyskiwał świeży gilek. "Wszytskie dzieci nasze są!"

W efekcie końcowym wieczorem wylądowaliśmy w Kayserii, do której już zmierzał Barti ze Stambułu. Jechał całą noc, więc przespaliśmy się znów w parku, a raczej w ogródku jednej z restauracji pod opieką strażników i policjantów, którzy mieli tam wartę. Sami nam zresztą zaproponowali to miejsce i powiedzieli, że tak będzie bezpieczniej i było. Rano po krótkiej wymianie smsów, zjawił się jak zwykle roześmiany Barti ze swoim plecakiem-gigantem i po ogarnięciu najpotrzebniejszych spraw ruszyliśmy już na dwa zespoły w stronę Goreme, bo Bart chciał zobaczyć serce Kapadocji. A że jest geografem i dzierży kaganek oświaty na UJ, nie mogliśmy mu tego odmówić. Szybko dotarliśmy do Goreme. My z Alicją na 3 auta, Marta z Bartim do strzału z lekarzem, który jechał tylko kawałeczek za Kayseri, ale tak go oczarowali swoim urokiem osobistym, że podwiózł ich do samego Goreme nadkładając tym samym ponad 120 km.

Dziś wyruszamy w stronę Kurdystanu, więc pewnie stracimy łączność ze światem na kilka dni...

P.S. Wracając do tematu Kayseri, jest to duże miasto omijane przez turystów, bo nie ma tam zbyt wielu atrakcji, ale nie znaczy to wcale, że nie jest interesujące. W samym centrum miasta znajduje się ogromny bazar na który oczywiście się wybrałam w celu zakupienia chusty na głowę i jakiejś tuniki. W Turcji bazary bardzo się różnią od naszych polskich - są to po prostu ogromne, parterowe budynki z szeregiem sklepików, ułożonych tematycznie. Wszystko ma swoje miejsce, ale też łatwo się zgubić, bo jest to prawdziwy labirynt! Zadanie jakie sobie postawiłam, czyli zakupy było o tryle trudniejsze, że nikt na bazarze nie mówił w innym języku niż po turecku, a sprzedawcy patrzyli na mnie jak na kosmitę. Po czwartym lub piątym sklepiku miałam trochę dość tłumaczenia na migi tej samej rzeczy: tunika, długa z długim rękawem, nie wspomnę już o określaniu koloru i rozmiaru. Ciekawą rzeczą jest to, że w każdym sklepiku zawsze byłam obsługiwana przez kobietę, mimo, że w sklepie był też sprzedawca to nawet nie kiwnął palcem. Na targu odniosłam połowiczny sukces, bo udało mi się upolować tylko chustkę na głowę - to akurat nie było aż takie trudne.

Postanowiłyśmy z Martą przejść się też po sklepach z ciuchami. W jednym z nich próbowałyśmy sprzedawczyni wytłumaczyć na migi co nas interesuje, ale jakoś nie mogłyśmy się z nią dogadać. Sprzedawczyni zawołała koleżankę, ale skutek był podobny, więc przyszła nastepna sprzedawczyni i tak po 10 min stałyśmy z Martą  otoczone wianuszkiem ekspedientek, które patrzyły na nas z zainteresowaniem a my jak te małpki wymachiwałyśmy rękami i czym się tylko dało, żeby nawiązać choć wątłą nic porozumienia. Nasze strania nie poszły na marne: Marta wyszła ze sklepu z niebieską tuniką.

To było bardzo ciekawe i pouczające doświadczenie i tak naprawdę to świetnie się przy tym bawiłam, choć po wszystki byłam wykończona.